De lucht is donker als we wakker worden  Na het ontbijt regent het pijpenstelen. Het is ook nog koud en daaraan kunnen we merken dat we al op 700 meter hoogte zitten. Langzaam klimmen we omhoog. Ongeveer 22 km en dan zijn we op de Malojapas. Het valt niet mee maar iedereen kan aardig volgen. Helaas bij kilometer 22 zijn we er nog niet. Wat volgt is een soort Alpe d’Huez. Haarspeldbochten, super steil, regen, sneeuw en mist. De temperatuur is gezakt naar 0 graden. De dames moeten helaas een stukje lopen maar we zijn allemaal heel trots als we de top hebben bereikt. 1815 meter!!! Frans en de anderen wachten op ons in een heerlijk warm restaurant. Het hoogste punt van de fietstocht hebben we gehad. Het is toch een emotioneel moment en fijn dat de anderen er zijn om ons op te vangen en lekkere warme kleding te geven. Een cappuccino en daarna een warme maaltijd. We kunnen weer verder. Als we rond half twee vertrekken sneeuwt het behoorlijk. Frank heeft wollen handschoenen mee en dus ijskoude handen met die natte dingen aan. Het is voor iedereen moeilijk warme handen en voeten te houden in dit snert weer maar de uitzichten maken alles goed. Besneeuwde bergen en veel sneeuw langs de weg. Het meer bij St Moritz is nog bevroren en in de kou maken we toch nog en paar foto’s en een stukje film. Onze weg gaat door het bos met veel steile klimmen. We worden aangesproken door een Zwitser die ons behulpzaam is en ons afraad deze paden te nemen omdat er nog meters sneeuw liggen. We volgen dus de hoofdweg. Frans heeft intussen weer een hotel geregeld. Nog even doorbijten en dan wacht de warme douche. We eten met z’n elven en het is reuze gezellig na al die inspanningen. Ondanks de regen en sneeuw een fantastische superdag. Niemand van ons had dit willen missen.