Barcelona-Nijmegen Challenge van 4 t/m 25 september 2010

Deelnemers

Barcelona-Nijmegen: Gerald Croes, Marcel Stevens, Ria Schluter Olbers, Marianne Exel, Leny Allard, Frank Timmerman, Rico Scheerder, Lilian v Heerwaarden, Rob Weerwag.

Biganon – Nijmegen:  Gerald Croes, Marcel Stevens, Ria Schluter Olbers, Marianne Exel, Leny Allard, Frank Timmerman, Rico Scheerder, Lilian v Heerwaarden, Rob Weerwag, Siepie de Boer, Johan Allard.

Parijs – Nijmegen:  Gerald Croes, Marcel Stevens, Ria Schluter Olbers, Marianne Exel, Leny Allard, Frank Timmerman, Rico Scheerder, Lilian v Heerwaarden, Rob Weerwag, Siepie de Boer, Johan Allard, Anita Klok, Liselotte Kuil, Ina Troost, Leny Doodeman, Piet Doodeman, Nico Helmus, Peter Buursema, Thierry van Weerden.

Cambrai – Nijmegen:  Gerald Croes, Marcel Stevens, Ria Schluter Olbers, Marianne Exel, Leny Allard, Frank Timmerman, Rico Scheerder, Lilian v Heerwaarden, Rob Weerwag, Siepie de Boer, Johan Allard, Anita Klok, Liselotte Kuil, Ina Troost, Leny Doodeman, Piet Doodeman, Nico Helmus, Peter Buursema, Thierry van Weerden, Barry van Amersfoort, Remco Aldenkamp, Dave Sinkel, Wilko Borgonjen.

Breda – Nijmegen:  Gerald Croes, Marcel Stevens, Ria Schluter Olbers, Marianne Exel, Leny Allard, Frank Timmerman, Rico Scheerder, Lilian v Heerwaarden, Rob Weerwag, Siepie de Boer, Johan Allard, Anita Klok, Liselotte Kuil, Ina Troost, Leny Doodeman, Piet Doodeman, Nico Helmus, Peter Buursema, Thierry van Weerden, Barry van Amersfoort, Remco Aldenkamp, Dave Sinkel, Wilko Borgonjen, Femke Peters, Anouska Kleen, Lisette Aldenkamp, Jeanet van der Vlugt.

Onderstaand reisverslag is overgenomen van de weblog van Ride4Kids

Dag 1, 02-09-2010

Vanmorgen om 05:00 vertrokken richting het vliegveld in Eindhoven, waren er om 7:30 prima op tijd, dank zij William. Daar aangekomen eerst ff een bakkie koffie. Rob, lilian, Marianne & Rico kwamen even later en om 09:00 aanboord gestapt van Ryanair en geland in Girona om 10:30. De bus gepakt naar Barcelona €12,- en om 14:00 konden wij het appartement in, Bart & Daniel waren 5min eerder dan ons bij het Columbus beeld in het centrum van Barca. Ik zit nu voor een bank, waar ik meelift op hun open internetverbinding en test meteen de blog pagina gemaakt door Lab5, deze is nog niet helemaal klaar maar moet toch ff testen. Het is hier erg mooi weer 28C. Tot later.

Dag 2, 03-09-2010

Ik zit nu in een internet cafe met Rico, 30min voor 50cent. Mijn verbinding dat ik gisteren had gevonden was helaas vandaag beveiligd. Van morgen om 8uur eruit en richting onze bus gelopen, Frans, Ria, Leny & Frank wilden wat spullen uit de bus hebben en hun fiets. Rico kwam ook even laten en heeft mee geholpen de bus leeg te halen wat een zooi niet normaal. De parkeerbeherder was erg onder de indruk van al onze rommel :-). Om 10uur zijn Marcel en ik naar onze start gefietst en hebben een deel van de route gefietst, zodat we morgen minder tijd kwijt zijn met zoeken. Wij hebben ook de eerst BNC sticker gevonden, die Piet & Leny hebben geplakt. Weer terug en heerlijk op het strand pizza gegeten, Rico kwam ons opzoeken en toen ook nog heerlijk gezwonnen in zee, het water was super.Vanavond met alle deelnemers weer eten en de start door spreken. Morgen is het zover…… Onze uitdaging. Morgen als ik internet heb plak ik hier en daar wat fotos bij. MzzzzzL

Dag 3, Etappe 1, 04-09-2010

Barcelona / Iqualada

Vanmorgen om 09:00 uur naar het verzamelpunt de Sagrada Familia gefietst om daar met rest van de challengers onze route naar Igualada af te leggen.
Om half tien zijn wij na het maken van een leuke groepsfoto op de fiets gestapt om de eerste kilometers te gaan voelen. na een dik uur fietsen door de stad Barcelona, kwamen wij enkele snelwegen tegen waar wij onze weg op moesten vervolgen, heel normaal hier in Spanje dus er werd goed rekening met ons gehouden.
het was een erg warme dag 30 graden plus, daardoor was het noodzaak om voldoende te drinken, Ria had enkele problemen met haar bidon houder waardoor zij te weinig vocht binnen kreeg en het best wel zwaar had.
tegen 13:00 uur kwamen we in een dorpje waar wij eten hebben besteld , een erg hilarisch moment want hoe konden wij mensen die geen engels kennen en wij geen spaans duidelijk maken wat wij wilden eten, uiteindelijk is dit gelukt en hadden wij onze buikjes gevuld met eten.
Bart die in de volgauto rijdt had ons voorbereid op nog een zwaar stukje klimmen, het viel uiteindelijk wel mee.
Om 16:00 uur kwamen wij aan in Igualada, waar wij ons lekker konden douchen en bij kunnen komen.
Ja de leuke dagen in Barcelona zijn voorbij en de tocht gaat nu echt beginnen, wij hebben er allemaal nog ontzettend veel zin in, maar het warme weer en de vele kilometers die wij moeten afleggen zullen wij ongetwijfeld gaan voelen in onze benen.

Dag 4,Etappe 2, 05-09-2010

Iqualada / Lleida

Gisteren was de kop eraf, vandaag stond het echte werk op het progamma, klimmetjes van 6 tot 8 % en enkele kilometers meer.
met z’n allen vertrokken om half 9 na een nachtje in een oude truckers hotel te hebben geslapen, het was een oud en wat smerig hotel maar toch hebben sommigen van ons hier redelijk goed kunnen slapen, het ontbijt was karig maar net voldoende.
Wij begonnen met een afdaling gevolgd door een redelijk lange klim, ieder heeft zijn eigen tempo gepakt en op de top hebben we even op elkaar gewacht en onze jongens van de volgauto Bart, Daniel en Frans hebben ons voorzien van water (noodzaak met deze hitte).
Na de klim is een ieder weer in zijn eigen tempo gaan fietsen waardoor wij opgesplitst werden in twee groepen(Gerald, Ricardo, Marianne, Marcel) en (Frank,Leny, rob, Lillian, Ria).
De groep Gerald reed na een uur onderweg te zijn voorop waardoor deze groep de rest niet meer in de gaten kon houden en zien, daardoor kon deze groep niet gecorrigeerd worden bij het nemen van een verkeerde afslag waardoor de groep Gerald een 20 kilometer heeft om moeten rijden, daar kwamen ze pas achter nadat er ge smsed werdt met Rob, hij vertelde dat zij over een rivier waren gefietst, waarop de groep Gerald reageerde:’ huh een rivier?’.
Maar even de kaart er weer bij pakken, en ja hoor we waren verkeerd gefietst !
Geen probleem gewoon doorfietsen totdat de we elkaar weer tegen zouden komen, dat is uiteindelijk niet gelukt waardoor de groep Gerald om 16:00 uur bij het hotel in Lleida aankwam en een uurtje later de rest, daar zal vanavond tijdens het eten nog wel even over gepraat en gelachen worden.
Uiteindelijk bestond deze etappe uit 100 kilometer en voor de groep Gerald dus 120 km.
het was wel een hele mooie tocht met een schitterende omgeving, voor zover als ik weet heeft een ieder zich ook behoorlijk goed gehouden en heeft iedereen nog veel moed en zin om in Nijmegen aan te komen met een lekker gevoel.
Morgen staat de langste etappe op het progamma vanavond eerst even gezond eten, vroeg in bed en dan er weer vroeg uit, de planning is om 07:00 uur te vertrekken.

Dag 5, Etappe 3, 06-09-2010

Lleida / Zaragoza

Gisteren nadat wij aankwamen in het hotel en lekker hadden gedouchd, gingen wij op zoek naar een Italiaan die ons kon voorzien van een lekkere bord pasta, dit is echter niet gebeurd waardoor wij in een telepizza tent terecht kwamen waar wij heel lang op ons eten hebben moeten wachten tot irritatie van ons allemaal.
Uiteindelijk wel een pasta kunnen eten, en sommige van ons zelfs nog een lekkere bak Ben & Jerry ijs.
Het was zondag en daaom waarschijnlijk de meeste van de leuke barretjes gesloten waardoor er niet even nagezeten kon worden, ook geen probleem want we waren toch al heel erg vermoeid, dus dan op tijd naar bed, een aantal van ons hadden niet een lekkere nachtrust omdat er op straat werd gezongen en geschreeuwd.

Vanmorgen er vroeg uit gegaan 06:00 ging de wekker, spullen verzameld en ontbeten.
Om 07:00uur klonk het fluitje van Gerald, wat betekent dat we vertrekken.
dus we gaan beginnen aan de langste tocht van de Challenge, Gerald en Bart hadden de avond ervoor de eerste 20 km nog even verkend omdat het wel een lastig stukje schijnt te zijn volgens het route boekje van Piet en Leny.
en inderdaad het was een erg lastig stukje, over een grind pad langs een soort van steen groeve met daarin een behoorlijke klim, niet lang maar wel lastig en stijl.

iedereen uiteindelijk boven en even het stukje na besproken, gelachen en trots op ons zelf.
na de eerste 20 kilometer was het constant de N11 volgen, op deze weg reden enorm veel vrachtwagens waardoor er wel een beetje gevaar aanwezig was, de vluchtstrook waar wij over heen fietsten was ca. 3 meter breed dus het was ook wel wwer te doen, en doordat de vrachtwagens langs je heen rijden krijg je af en toe een zet in de rug van de wind die de vrachtwagens met zich mee brengen.
Ook vandaag was het warm 33 %.
Langs deze weg kwamen wij drie enorm grote stieren van staal boven op een bergje tegen, Gerald, Ricardo en Marcel hebben ze even bij de ballen gepakt wat een leuke foto opleverde.
Tegen 13:00 uur even gegeteten bij een weg restaurant, lekkere broodjes lagen in de vitrine dus pakken maar, tafeltje gezocht en lekker eten, toen we plaats namen aan onze tafel zagen wij een buffet waar enorm veel gezonde en lekkere hapjes te eten viel, Jammer dat wij onze broodje al besteld hadden want dit was een gemiste lekkere en gezonde lunch.
Ricardo en Gerald waren door gefietst bij dit restaurant en lagen ver voor, na ca.40 km kwamen wij ze weer tegen en kregen wij te horen dat Rico twee lekke banden had opgelopen, niet leuk voor het moraal verteld Rico, maar nog een klein stukje en we zijn in Saragossa.
In Saragossa even stoppen bij een tankstation zodat Bart ons door de stad naar de camping kon brengen, bij het tankstation kreeg Leny nog een lekke band, deze heeft Gerald in een record tijd verwisseld.
Even wachten op Bart en dan door de stad, een geweldig mooie stad maar wel enorm druk.
Na 10 km door de stad heen zijn gefietst kwamen we dan eindelijk aan op de camping en konden we onze bivak opzetten, iedereen was erg moe en warm, de tenten opgezet en even een lekkere frisse duik genomen in het zwembad. Morgen/vandaag het ziekhuis bezoek dus even een tijd afgesproken om op te staan en met z’n allen ontbijten.
Tot zover de lange tocht van bijna 150 kilometer, morgen zal er iets geschreven worden over het ziekenhuis bezoek en over het gezellige avondje op de camping.

Dag 6, 07-09-2010

Vandaag de ‘rust’dag in Zaragoza. Het bezoek aan het onderzoeksteam van de universiteit van Zaragoza stond centraal. Na wat zoeken hadden we de faculteit der wetenschappen gevonden en werden we hartelijk ontvangen door een aantal leden van het onderzoeksteam. Na een drankje werden we meegenomen naar een soort persruimte en tot onze grote verbazing kwam er een officiele speech van de decaan van de faculteit. Ook Gerald heeft een uiteenzetting gegeven wat wij doen. Het was zeer indrukwekkend allemaal. Na het officiele gedeelte kregen een we een speldje van de universiteit, echt geweldig.

Ook hebben we het piekleine laboratorium gezien van het onderzoeksteam. In tegenstelling tot prof. Smeijtink is dit onderzoeksteam puur theoretisch bezig en hebben ze geen contacten met patienten of familie. Een en ander werd fotografisch vastgelegd en als het goed is komt er een arftikel in de lokale krant.

Na het bezoek aan de universiteit hebben we allemaal wat tijd doorgebracht in Zaragoza, een mooie stad. We konden de batterij weer wat opladen voor de komende dagen.

Dag 7, Etappe 4, 08-09-2010

Zaragoza / Ayerbe

Na de rustdag van gisteren moesten we vandaag weer aan de bak. Allereerst moesten we natuurlijk ons tentenkamp weer opbreken en dit duurde iets langer dan gepland. Er  zal de komende dagen de nodige routine in komen.

Omdat de eerste etappes zo goed waren gegaan waren we een beetje in een euforische stemming en dachten dat we de hele wereld aankonden. We hoefden vandaag toch ‘slechts’ 90 km!!! De eerste 30 km gingen ook voorspoedig en we eindigden bij een leuk cafeetje aan het water. Na deze stop kwam de ware aard van de etappe echter naar boven. De omgeving en route waren vergelijkbaar met de rit naar Zaragoza, maar het enige verschil was een windkracht 6 tegen. Zelfs als we bergaf gingen haalden we net de 20 km per uur!! Het bleek dus een loodzware etappe te worden. Na een aantal uren zwoegen kwamen we in een soort wild-west landschap terecht en nam de wind iets af. We werden getrakteerd op mooie vergezichten en boven ons vlogen ontzettend grote roofvogels, een spectaculair gezicht. Al met al viel de etappe qua zwaarte erg tegen en zijn we weer met beide benen op de grond gezet. Hopelijk valt de wind de komende dagen een beetje mee als we gaan klimmen.

Dag 8, Etappe 5, 09-09-2010

Ayerbe / Jaca

Om 8:45 vertrokken we na een heerlijk ontbijt. Ayerbe is een enerverend dorp waar uit gerekend nu een feest werd gehouden dat tot ’s morgens vroeg door ging, slecht geslapen dus.
De weg ging berg op berg af tot aan een mooie stuwdam met tunnel, brug en andere scenery, erg leuk om even te kijken en vele foto’s werden gemaakt. daarna vervolgde de weg zich langs het stuwmeer, aan het eind van het stuwmeer even een koffiebreak in een restaurant waar Gerald een foto wilde met de uitbaatster maar die wilde er niet eens geld voor hebben dus dat ging niet door. Hierna een klim van 20km lang, er kwam geen eind aan. Het weer was heerlijk 28 graden maar heel veel wind tegen. Na 45km lekker gepicknicked langs de kant van de weg, het was erg rustig op de weg dus erg relaxed.  Na de picknick moesten we nog 10 km klimmen, prachtige vergezichten en een erg rustige weg, de laatste 11km down hill neus op het stuur en gaan, snelheden van 60km/h werden gehaald. In Jaca even een heerlijke salade genomen en daarna naar de camping, erg sober maar prima voor 1 nacht. de jongens haalden de boodschappen italiaanse kokkie had gekookt een de heerlijke pasta met salade. Nog even in het restaurant internet kontakt gezocht maar dat lukte niet erg.

Dag 9, Etappe 6, 10-09-2010

Jaca / Oloron Ste Marie

Vandaag stond de koninginnerit op het programma. Omstreeks 08:50 uur vertrokken we vanaf de, zeer vochtige en koude camping. Aangezien het koud was had iedereen zijn ‘winter’tenue aan. Aangezien Piet en leny hadden aangegeven dat het kon spoken op de berg waren weop alles voorbereid. Het weer viel alleszins mee. Er scheen een zonnetje, maar wel veel wind. De groep was al snel uiteengeslagen omdat iedereen in eigen tempo omhoog moet fietsen. De eerste 15 km waren nog redelijk vlak, maar daarna kwam het stuk van 8% en dit bleef zo tot aan de top!! (1640 meter).  Gerald had in het begin al wat voorsprong gepakt op de rest zodat hij met een gerust hart naar boven kon klimmen. Achter hem zat Marcel en daarachter Marianne en Ricardo, gevolgd door Leny,  Frank, Ria en de tandem. Gerald was bijna boven en dacht de punten voor de bergtrui al stevig in de zak te hebben. Hij zag op een gegeven moment echter Ricardo aan komen snellen, een aantal bochten naar beneden. Hij moest dus aan de bak en haalde nog net als eerste de top. Boven werden we allemaal opgewacht door het enthousiaste volgteam. Wat een geweldig gevoel om zo’n berg te beklimmen. We waren allemaal vol trots, en terecht!!!! Na een drankje en een hapje en nog meer kleren aantrekken volgde de beloning van de klim. Een afdaling van 50 km, fantastisch. Marcel Stevens (alias Sanchez) nam hier resoluut de leiding, zeker na een bijna dood ervaring van Gerald. Halverwege de afdaling kwamen we twee Roemenen tegen die Gerald vroegen een T-shirt af te leveren bij een of ander hotel. na lang zoeken, dertig km verder is dit uiteindelijk gelukt. Na de afdaling volgde nog een pittig stuk fietsen naar het dorpje Olorn St. Marie. Zoals bijna elke dag werd het weer zoeken naar de camping, dus weer extra km. en vlak voor de camping een bonus van 12%, aaauuuuwww. Mooie camping, maar wederom een hoop lawaai omdat er een megastudentefeest aan de gang was.Dit had nog een gevolg….. 

Dag 10, Etappe 7, 11-09-2010

Oloron-ste-Marie / Dax

Na een vochtige lawaaiierige nacht wilden we al onze spullen verzamelen toen bleek dat een Barcelona-Nijmegen shirt, van Rico, verdwenen was. Een zoektocht bij de studenten leverde niets op, waarna we toch maar vertrokken. Met een trots gevoel begonnen we aan de etappe. We hadden immers de ’top’ erop zitten en het terrein leek echt vlak. Niets was minder waar. We hadden het weer onderschat. In het begin van de etappe bleek dat het toch weer op en af ging. De entourage was heel anders dan in Spanje. Kwam je daar in 100 km nog geen dorp tegen, hier zie je om de 5 km een leuk pitoresk Frans dorpje. We zitten nu op de route van Compostela. De sfeer is geheel anders en we komen nu ook regelmatig andere fietsers tegen. Zo ook tijdens de eerste koffiestop. We stuitten daar op een Franse man die in zijn eentje de hele wereld over ging op zijn fiets. Hij had een fiets van 20 kilo bij zich en op die fiets 60!!!! kilo aan bagage. Ook kwamen we, een dorpje verder, een hele groep mensen tegen met oldtimers. We probeerden daar ook wat te eten, maar alles was voor hen gereserveerd. Vlak voor Dax volgde de klim van de dag, een helling van 8%, 3 km lang. Omdat de ‘strijd’ om de bolletjestrui nog onbeslist was hadden we besloten dat dit de beslissende klim moest zijn. Gerald had zich gisteren echter helemaal opgeblazen, waardoor Rico er met de trui vandoor ging. Na ongeveer 100 km hadden we de camping weer gevonden en zitten we in Dax. Er is een festival gaande, Salsa en iets van stierenvechten. Er zitten hier veel oude mensen, dit kan liggen aan de thermaalbaden die hier in overvloed aanwezig zijn. Iedereen is flink vermoeid en toe aan een rustdag.

Dag 11, 12-09-2010

Rustdag DAX

Na de zware dagen waren we toe aan een dagje rust. Als je alle dagen afzonderlijk bekijkt achteraf dan viel de ene dag tegen en de andere mee. Maar we beginnen allemaal te merken dat we meerdere dagen achter elkaar gehad hebben. De vermoeidheid slaat dan ook toe, zowel lichamelijk als geestelijk. Deze dag kwam dan ook als een geschenk uit de hemel. Vanochtend werden we getrakteerd op een lekker zondags ontbijt, heerlijk. Daarna is iedereen een beetje zijn gang gegaan. Wat wassen, de spullen weer in orde maken, even Dax in geweest, luieren cq slapen etc. Leny heeft aan het einde van de dag pannenkoeken gebakken voor iedereen. Nu is een aantal mensen naar de stad omdat er een salsafeest is. De anderen zijn nog aan het ontspannen op de camping.

Morgen volgt weer een zware rit van ruim 100km. Tot aan Parijs hebben we ook geen rustdag meer, dus we zijn benieuwd hoe we in Parijs aankomen. Wordt vervolgd.

Dag 12, Etappe 8, 13-09-2010

Dax / Biganon

Vandaag de etappe van 110 km door ‘Les Landes’. Het fietsweer was goed, een graadje of 24-25 met weinig wind. Alleen de ochtenden worden steeds kouder en vochtiger. Dit heeft zijn effect op het begin van de etappes. Iedereen is tot het bot koud, alle spullen zijn nat en dan moeten we gaan fietsen. De eerste twee uur zijn dan ook redelijk zwaar. Daarna kan de extra kleding uit en wordt het genieten. De etappe van vandaag vonden we erg saai. We reden door naaldbossen, het terrein was helemaal vlak. Er was verder ook weinig te zien, geen dorpjes, alleen maar saaie rechte wegen en bomen. Het enige hoogtepunt was een wil dzwijn dat overstak vlak voor onze neus!! In Biganon aangekomen zaten we op een soort groepsverblijfs camping. Erg leuk voor een dag. We hadden een hokje tot onze beschikking met daarin een simpele keuken, wasgelegenheden, douches etc. Het was net de padvinderij. Dit gevoel werd helemaal compleet gemaakt met een grote haard voor een kampvuur, waar we ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Ook hebben we twee nieuwe deelnemers verwelkomd. Siepie en Johan hebben zich bij ons gevoegd en zij gaan de resterende etappes meefietsen. Samenvattend: een saaie etappe en een leuke slaapplaats…

Dag 13, Etappe 9, 14-09-2010

Biganon / St. Émilion

Ook vandaag was het weer steenkoud toen we vertrokken. Met z’n 11-en vetrokken we met de nodige winterkleding de kou en de mist in. Het eerste deel vanm de etappe was hetzelfde als die van gisteren, saai dus. Na ongeveer veertig kilometer maakte het oneindige naaldbos plaats voor wijnranken en langzaam veranderde het decor van een saaie vlakte in een heuvelachtig landschap. Het weer was, nadat de kou weer iets weg was, weer fantastisch. Zonnetje, weinig wind, wat willen we nog meer. Gelukkig kwamen er ook steeds meer dorpjes op de route, wat het fietsen een stuk aangenamer maakt. Een van de dorpjes was genaamd Cadillac, wat blijkbaar echt iets te maken heeft met het automerk. De rest van de etappe bleef heel mooi en de uitgestrekte wijnvelden voerden steeds meer de boventoon. We waren inmiddels op weg naar St. Emillion. Uiteindelijk zijn we allemaal weer ongedeerd op een mooie camping aangekomen. Dit keer wel met zwembad, wat Gerald al een aantal keer beloofd had maar nog nooit echt uit de verf gekomen was. Vrijwel eenieder van ons heeft dan ook, na de verplichte zaken die gedaan moeten worden, de middag afgesloten met een lekkere duik. Nu wordt het eten bereid door Daniel-san en vanavond gaan we misschien nog even de stad in. Het lijkt een hele leuke stad.

Dag 14, Etappe 10

15-09-2010

St. Emilion / Angoulême

Vandaag weer een lange etappe van St. Emilion naar Angouleme.

Gisterenavond kreeg Gerald goed nieuws. De eigenaar van de camping in St. Oloron had het shirt van Rico teruggevonden. Een student van de feesten aldaar had hem aan. De eigenaar heeft het shirt afgepakt en gaat hem opsturen naar Nederland!!! Ook hebben we gisteren het fantastisch stadje St. Emilion bezocht, erg leuk en mooi. Maar zoals gezegd kregen we vandaag weer heel wat kilometers voor de kiezen. En het waren niet alleen de kilometers die de tocht zwaar maakten. Het ging constant op en neer. Het is waarschijnlijk de etappe waar we het meest geklommen hebben tot nu toe. De meesten van ons zijn helemaal gesloopt. Het terrein was vergelijkbaar met die naar St. Emillion, maar de wijnranken waren van het ene op het andere moment verdwenen. Tijdens de route kwam een memorabel moment, we passeerden de 1000 km!!! Marcel heeft het groot op de weg geschreven, in de hoop dat de volgende groep dit nog leest als ze voorbij komen. We slapen op een ‘camping’, zeg maar grasveldje, op vijftig meter van het vliegveld. Hopelijk kan iedereen weer bijtanken voor de trip van morgen.

Dag 15, Etappe 11, 16-09-2010

Angoulême / Poitiers

Na de loodzware etappe van gisteren stond er vandaag wederom een lange rit op het programma. Door de lengte van de etappes en het feit dat we al veel dagen achter elokaar bezig zijn is iedereen vermoeid. Er beginnen irritaties te ontstaan over schijnbaar kleine nietszeggende zaken. We hebben afgelopen nacht in ieder geval gratis geslapen op de camping. Toen we aankwamen was er niemand op de camping aanwezig. Tot het moment dat we vertrokken hadden we niemand gezien. Ook was er geen andere manier om te betalen, dus zijn we maar vertrokken. Het eerste deel van de etappe was net zoals gisteren op en af. Het weer was voor het eerst deze tocht bewolkt, maar wel lekker fietsweer. Zo’n 20-22 graden en weinig wind. De omgeving werd weer iets saaier. We reden door vele velden waar mais, zonnebloemen en graan stonden, maar dit was inmiddels allemaal geoogst. Hierdoor zagen alle velden er een beetje hetzelfde uit. Wel zijn de dorpjes die we passeren erg leuk. Het zijn stuk voor stuk van die pittoreske kleine Franse dorpjes met, in veel gevallen, een cafeetje waar we handig gebruik van kunnen maken. Het tweede deel van de etappe, vanaf ongeveer 50 km, was veel vlakker. Ook wij, Marcel, Ricardo, Marianne en Gerald houden ons koest als er een helling komt. Ook bij ons zijn de benen vermoeid en we proberen te overleven tot de eindstreep. De eerste groep was omstreeks 16:30 uur op de camping, alleen was de bus toen nog in het veld. De rest kwam om 18:30 uur. Frans had weer de nodige tentjes klaargezet.

Zoals gezegd slaat bij iedereen zo langzamerhand de vermoeidheid toe. We hebben spierpijn, pijn in de kont etc. etc. En…. gezocht, een masseur.

Dag 16, Etappe 12, 17-09-2010

Poitiers / Tours 125Km

Na het eten gisteren gelijk terug naar de camping en lekker slapen dachten wij, niks was minder waar want er loopt een treinspoor op 100 meter van de camping vandaan waar om de 10 minuten een trein langs raast, allen Marcel en Marrianne hebben redelijk goed kunnen slapen omdat zij oordopjes in hebben ’s nachts.
de volgende ochtend was het koud opstaan doordat het vochtig en erg koud is.
de groep is vertrokken om half negen met lekkere warme kleren aan, gedurende dag werdt het warmer waardoor het lekker fietsen werdt.
De voorste groep (jongeren en tandem) kwamen na een leuke rit door mooie dorpjes om 16:00 uur weer aan op de camping, de (oudjes) waren er pas 19:00 uur en waren uitgeput en hongerig, lekker een struik gerechtje klaar gemaakt, de dag van morgen even door genomen en nu dus even een verhaaltje gemaakt( in de stad Tours) leuke stad . Voor de meesten van ons wordt het zwaarder en beginnen er kleine blessures te ontstaan, voornamelijk speirpijn maar ook gewrichten beginnen pijnlijk te worden. Er is wijn genoeg dus de oudjes vermaken zich nog wel prima op de camping, Zondag komen er weer nieuwe mensen bij het zal ons benieuwen hoe het dan verder zal gaan, wij kijken er in ieder geval wel naar uit.

Dag 17, Etappe 13, 18-09-2010

Tours / Orleans

Vandaag de vlakke etappe van 120 km langs het Loiredal gereden. De heuvels lijken  nu echt verdwenen, maar we zijn ervan overtuigd dat ze nog een keertje terugkomen. De dag begon vanochtend weer vroeg. Het was gelukkig niet zo nat als normaal. Bij het vertrek bleek dat een velg van Frank gescheurd was. Hij moest dus met de materiaalwagen naar een fietsenzaak en sloot dus later aan. Bij de fietsenwinkel kreeg hij korting en ook kregen we nog een donatie van hem. Nadat we Tours verlaten hadden gingen we al snel langs de Loire rijden. Het was weer een geweldige omgeving met vele kastelen. Ook konden we eindelijk genieten van ECHTE fietspaden. Dit is geen overbodige luxe, want de Franse automobilisten zijn echte *****. We zijn vandaag met z’n allen gaan fietsen om iedereen een beetje op tijd binnen te laten komen. Bij de eerste stop kwamen we aan bij een leuk cafeetje  en terstonds werden alle vaste klanten van de bar af gerukt om het terras buiten te zetten. Gelukkig komen we ook nog aardige Fransen tegen, want van de automobilisten moeten we het niet hebben. Na de stop moest een deelnemer afstappen voor deze zag vanwege lichamelijke klachten. Morgen weer een nieuwe poging. Tijdens het fietsen bleek dat de camping, die Gerald telefonisch gereserveerd had, FERMEE was. Arjan en Daniel moesten dus op zoek naar een nieuwe camping en uiteindelijk vonden ze een camping Municipal in een voorstadje van Orleans. Ook hier kregen we wat korting en een extra gratis plek voor de tenten. Omstreeks 16:15 kwamen we op de camping aan. Alles staat inmiddels weer (voor velen de laatste keer dat het tentje opgezet wordt) en we hebben net lekkere pasta gegeten. Morgen de loodzware etappe naar Parijs, 145 km. Dit is de zevende opeenvolgende dag, dus we krijgen het absoluut niet voor niets!!! Maar het blijft een zeer bijzondere ervaring en prestatie.

Dag 18, Etappe 14, 19-09-2010

Orleans / Parijs

We vertrokken wederom vanaf een zeer vochtige en koude camping in Orleans. Ook nu hadden we weer afgesproken dat we met z’n allen zouden blijven omdat we anders nooit in Parijs aan zouden komen.

De route zou 145 km zijn, uiteindelijk werd het iets meer…. In Orleans hadden we de weg weer redelijk snel gevonden, Gerald heeft zo’n soort tom-tom op de fiets, dus dat ging aardig. Daarna vol gas naar de eerste stop zodat we vast wat km weg konden werken. Het rijden in een treintje gaat de oudjes ook steeds beter af, dus soms konden we lekker met zo’n 30 per uur knallen. Bij de eerste stop hadden we er dan ook al 50 km op zitten. De stop was bij een leuk cafeetje op de hoek van een dorp waar een markt bezig was. We hadden natuurlijk veel bekijks van alle bezoekers. We waren als het ware een verlengstuk geworden van de marktkraampjes. Toen we na een koffie vertrokken moesten we door de markt lopen, wat niet echt makkelijk ging. Aan het einde van de markt kwamen we een lokale journalist tegen. Omdat ik het beste Frans spreek (en dat is niet echt goed) moest ik een verhaaltje vertellen tegen hem. Ook werd weer een foto gemaakt, ditmaal voor een regionale krant. Hopelijk krijgen we het stukje nog via de mail. Het tweede deel van de etappe ging ook voorspoedig. Wel reden we tot twee maal toe vol gas op zondagsmarkten af. Die lagen elke keer natuurlijk op de route, dus moesten we met het hele span er dwars doorheen. Als je je bedenkt hoe druk dit soort markten zijn kun je je bedenken hoe lastig dit ging. Zeker voor de tandem, die niet echt wendbaar is. Op een gegeven moment kwamen we in de voorstad van Parijs. We volgden toen nog de route van Compostela. Gerald pakte op een gegeven moment de verkeerde afslag bij een rotonde (gebeurt tig keer per dag) en stopte plotseling. Siepie stopte achter Gerald, maar toen zij stilstond verloor ze haar evenwicht en viel. Ze kreeg alleen haar rechtervoet niet uit het pedaal en viel ongelukkig op de grond. Na een korte behandeling door Johan (ambulanceverpleegkundige) heeft ze nog geprobeerd door te fietsen, maar ze had teveel pijn. Ze is met Ria achtergebleven en door de bus opgehaald. Later bleek in het ziekenhuis dat ze een scheurtje een bot heeft en dus niet meer verder kan!! Wel blijft ze bij de groep en stapt als passagier in de bus. De rest is doorgefietst naar Parijs. De route van Compostela werd alleen steeds lastiger om te volgen en in een ander voorstadje zijn we heel lang blijven dolen. We hadden de route al naast ons neergelegd en probeerden gewoon via de kaart het centrum te vinden, maar op een (1) of andere manier kwamen we er niet uit. De tom-tom van Gerald weigerde natuurlijk precies op dit moment dienst!!!. Een lange zoektocht volgde en uiteindelijk na een paar uur kwamen we aan bij de rand van Parijs. Het was de dag van de tegenvallers, dus uiteraard volgde er nog een lekke band van Marcel. Omstreeks 17:00 hadden we nog een km of 20 te gaan. Binnen de stadsgrenzen aangekomen zijn we eigenlijk te ver doorgefietst. Uiteindelijk hebben we een jongen op een stunt-crossfiets gevraagd waar we heen moesten. Hij besloot uiteindelijk ons helemaal naar de camping te brengen!!! Tijdens deze kamikaze route jumpte hij van de ene kant van de weg naar de andere, reed ongeveer een km achter elkaar op zijn achterwiel, echt niet te geloven. De rit bleek echter ook langer te zijn dan verwacht. We kwamen dan ook pas om 21:00 op de camping aan!!! De laatste 20 km hebben we vijf uur over gedaan. In plaats van 145 km werd het 173 km….

Maar bij de finish stonden de nieuwe deelnemers al een hele tijd te wachten. Een mooiere beloning kun je niet krijgen na zo’n dag!! Nu een dagje rust en dan met een volledige nieuwe groep verder. Het blijft een ongelooflijk avontuur.

Dag 19

Rustdag Parijs

Een heerlijke dag in het mooie Parijs. De ochtend en avond werd door iedereen vrij besteed. In de middag verzamelden alle fietsers onder de Eiffeltoren voor de kennismaking en de onvermeidelijke groepsfoto. Het klikte meteen goed met iedereen en we hebben er allemaal reuze zin in.

Dag 20, Etappe 15, 21-09-2010

Parijs / Compiègne

Vandaag, na de rustdag, ging de tocht verder met zeven nieuwe deelnemers. Een (1) groep vertrok vanuit het hotel, dichtbij gare de L’est. De andere groep vanaf camping Bois de Boulogne. Voor de tweede groep lag een geweldige rit dwars door Parijs in het verschiet. We zijn bijna recht onder de Eiffeltoren gereden, dwars over de Champs-elysees. Toen werden we wat overmoedig en wilden door de tuinen van het Louvre, maar daar werden we tegengehouden door een strenge mevrouw van de beveiliging. Zelfs een smeekbede van Marcel kon hierin geen verandering brengen. Dus maar braaf langs de overs van de Seine, ook mooi. We hadden met elkaar afgesproken op de Place de la Bastille. Voor de eerste groep was dit 6,5 km trappen en voor de tweede groep 18 km!!! Omstreeks 10:30 vertrokken we vanaf de Bastille. Piet en Leny kenden het begin van de route uit hun hoofd en leidden ons snel de stad uit. We kwamen op een fietspad die ons langzaam maar zeker weer op het platteland bracht. Onderweg kwamen we nog echte sloppenwijken (houten krotten met een hoop vuil, zooi etc.) tegen, iets wat we niet hadden verwacht in Frankrijk. Na het fietspad, wat overigens soms naar onderbroken werd door ‘verkeersdrempels’, een aantal rijen Belgische kasseien van 5-10 centimeter hoog, kwamen we in de buurt van het vleiveld Charles de Gaulle. We hebben een uur lang kunnen genieten van opstijgende en landende vliegtuigen. Toen kwamen de onvermijdelijke heuvels weer in beeld. Was na een rustdag weer even doorbijten en ook voor de nieuwe mensen de eerste echte test. Sommigen hadden het dan ook redelijk zwaar. Ergens op een mooie picknickplaats in het bos geluncht en na ongeveer 135 km kwamen we aan in Compiègne. We hebben de campings defeinitief achter ons gelaten en konden genieten van de luxe van een hotel. Omdat we daar laat waren hadden we ook nu weer weinig tijd over. Om de hoek zat een Italiaan en we hebben daar met z’n allen gegeten. De omzet van de week was weer binnen, dus vermoedelijke is hij de komende dagen gesloten.

Dag 21, Etappe 16, 22-09-2010

Compiegne / Cambrai

Vandaag begon de dag in ons “luxe” hotel met een ontbijt op de overloop, wegens gebrek aan ruimte. Ook de kwaliteit was bedroevend. Het eerste deel van de etappe wederom langs het water. Het was mooi weer, maar er hing nog wat mist. Een mooi gezicht. N a ongeveer 30 km volgde weer de bekende koffiepstop. De eclaire’s van de bakker waren weer snel uitverkocht. Reinier stond in de buurt om ons weer te voorzien van de broodnodige voeding en drank. De etappe was zwaarder dan gisteren, meer klimmen. Sommigen krijgen het al Spaans benauwd als ze een helling zien en proberen de route zodanig te wijzigen dat ze de klim omzeilen. Via de alternatieve route kregen we natuurlijk ook de klim!!!?? Sommigen hadden na de vele heuvels een duwtje in de rug nodig. Gelukkig zijn we er om elkaar te helpen om met z’n allen de finish te bereiken.  Thierry heeft na een aantal vergeefse pogingen ook de strijd om de bolletjestrui opgegeven. Hij is mentaal gesloopt door de rest. Tijdens een coca cola light break was Nico zijn fietssleutel kwijt. Gerald is als een volleerd clochard de vuilnisbak ingedoken. Tijdens het zoeken bleek de sleutel gewoon in zijn shirt te zitten. Er zijn natuurlijk foto’s gemaakt, maar deze komen waarschijnlijk niet op twitter… Na ongeveer 120 km zijn we in Cambrai aangekomen. Een deel zit in een soort kasteel en de rest in een hotel met een zeer chagrijnige mevrouw. Verschil moet er zijn. Waar zou Gerald zitten??

Dag 22, Etappe 17, 23-09-2010

Cambrai / Aalst

De etappe Cambrai-Aalst begint eigenlijk al tijdens het eten de avond ervoor als de mededeling wordt gedaan dat de afstand niet 130 maar 165 kilometer zal bedragen, bovendien zit er klimwerk in waar zelfs de profs van de ronde van Vlaanderen moeten lopen; kortom oorlog op het menu en de drie nieuwkomers dienen gelijk protest in. De volgende ochtend ontmoeten de twee ploegen –die in verschillende hotels sliepen- om 8.30 uur op de afgesproken plaats en kan het geploeter beginnen. Het beloofde klimwerk blijft in de eerste 30 kilometer echter uit en de stemming draait van zwaarmoedig naar hoopvol. De toegenomen groepsgrootte van inmiddels 23 man blijkt tijdens de eerste koffiepauze het gemiddelde cafeetje wel boven de pet te gaan, dus doorfietsen zonder de broodnodige cafeïne.  Een paar kilometer later vinden we een tentje waar ze iedereen tegelijk kunnen helpen en drinken we alsnog koffie. De route blijft daarna ook vlak en al snel verruilen we Frankrijk voor Belgie. In Tournai lunchen we en daarna begint het landschap toch te glooien en dient het vals plat zich veelvuldig aan. Daarbij krijgt de ploeg voor het eerst te maken met regen en komt de regenkleding uit de verpakking. Precies na een lekker afdaling blijken we verkeerd te zitten wat inhoud dat we extra moeten klimmen om terug te gaan. Weer op de juiste route gaan we richting Linesse en weer fietsen we tegen een paar flinke pukkels op en nu de teller ruim boven de 100 kilometer aanwijst slaat de vermoeidheid toe en raken we twee man kwijt. ‘Die weten de weg wel’ en zo fietsen we door. Zo komt Gerald  als laatste aan in Linesse, tja hoe kan dat ook anders. Vervolgens moeten we op een spekgladde afdaling na de koffie het dorp uit en daar laat hij zien dat het daadwerkelijk glad is en kust het asfalt. Het bereiken van de 2000km wordt nog even gevierd in de regen. In de nog 40 kilometers naar Aalst slaat de man met de hamer genadeloos toe en met een pijnlijke knie moeten we een deelnemer nog 15 kilometer duwen voor we aankomen. Bijna iedereen heeft ondanks de lange afstand genoten en de persoon in kwestie is direct in bed gedoken van het markante hotel, kijken of hij morgen de fiets weer bestijgt.

Dag 23, Etappe 18, 24-09-2010

Aalst  / Breda

Over de etappe zelf is niet heel veel te melden. Ik vond het gebied waar we doorheen reden niet echt bijzonder. De eerste stop was in Mechelen, wat wel een mooie stad lijkt. Aldaar hadden we nog even een hachelijk momentje. Marianne stopte iets te plotseling voor een, achter haar rijdende, oude mevrouw en zij botsten op elkaar. Los van de schrik kwam Marianne er gelukkig goed van af. Het leek alsof de vrouw wel wat letsel had, maar zij was al op weg naar de dokter en wilde verder niet geholpen worden door ons. We hopen maar dat het goed met haar afgelopen is.
Ook deze etappe was weer langer dan gepland. We kwamen dus ook weer later in Nederland dan de bedoeling was. Vijf minuten voordat we Nederland inreden begon het weer te regenen, welkom thuis!!

Nadat we in Breda aankwamen zijn we eerst Ria af gaan zetten bij familie. We kregen daar nog een lekker drankje waarna we onze tocht voortzetten in de richting van het station. Een deel ging naar het hotel en ik ging samen met de rest naar ons opleidingscentrum. We mochten daar in de Dojo, een judozaal, slapen.

Dag 24, Etappe 19, 25-09-2010

Breda / Nijmegen

Het leek wel een schoolkamp. Alle slaapzakken in de zaal, veel snurkers (waaronder ik) en weinig slapen. Maar wel weer een bijzondere ervaring toegevoegd aan de bijzondere reis. De laatste dag begon om 06:30 uur met de dagelijkse opruimacties en het klaarmaken voor het fietsen. We wisten dat het de laatste 100km waren, een heel raar gevoel. Omstreeks 08:00 kwam een stuk of 15 collegae van Rico het terrein oprijden. Drie bikers waren in uniform en gingen de laatste rit begeleiden en de rest ging de tocht meefietsen of begeleiden met auto’s. De eerste brok in de keel was aanwezig. Geweldig om zoveel steun te ervaren van de collega’s van Rico. Ook voor de anderen was de aanwezigheid van hen een geweldige ervaring. Zeker de bikers, die op de verschillende kruisingen, het verkeer tegenhielden, maakten ontzettend veel indruk. De tocht liep redelijk soepel, al hadden wat ‘nieuwe’ mensen wat moeite met het tempo. We moesten om 15:00 in Nijmegen zijn, dus Gerald hield het allemaal redelijk strak door veelvuldig op zijn fluit te blazen als we weer weg moesten. Gerald en zijn fluit zijn toch al onafscheidelijk geworden de afgelopen weken (waarschijnlijk hang t de fluit nu boven zijn bed). Nadat we Grave gepasseerd waren zagen we ineens oranje ballonnen en afiches hangen. Er was voor nagnoeg iedere deelnemer een boodschap opgehangen op de route naar Nijmegen. Zeker toen oma Ria hoorde dat ze een boodschap gemist had van haar kleindochters begonnen de tranen te vloeien. Omdat Gerald de touwtjes strak had aangetrokken waren we te vroeg in Grave aangekomen waardoor we op een gegeven moment Jasja en opa en oma inhaalden die druk doende waren met het ophangen van de affiches. Een zeer blije Indra kwam toen al naar ons toegerend. Om toch nog van alle affiches te kunnen genieten werd een pauze ingelast van 15 min. Daarna op naar Bovemij, één van de hoofdsponsoren. Daar stond de directe familie te wachten. Met ondersteuning van een motoragent uit Nijmegen heeft de hele groep de laatste kilometers afgelegd. Een beetje onwerkelijk, want was het nu allemaal ineens voorbij?? Ook de emoties kwamen zo nu en dan naar boven. Wat hebben we met z’n allen gedaan en wat een prestatie hebben we geleverd!!!!                                                                                                                                                                            

De ontvangst bij het ziekenhuis was groots. Er stond familie en vrienden van de deelnemers te wachten en toen we daar aan kwamen rijden volgde een ontlading van emoties om alle bekenden weer te zien. Hierna volgde het zeer indrukwekkende officiele gedeelte waarbij Gerald een toespraak hield en iedereen bedankte. Ook deelde hij symbolisch truien uit, waarbij Rico de bolletjestrui in ontvangst mocht nemen. Ria kreeg die voor de oudste deelneemster, Marcel voor beste daler en Marianne kreeg de gele trui voor haar doorzettingsvermogen. Ze had immers de hele toch gefietst met gescheurde kruisbanden. Ook prof. Smeitink hield nog een toespraak. Tijdens de bijeenkomst viel het ons zwaar. Het was een emotioneel gebeuren, alle indrukken, toespraken en emoties van anderen. Na het officiele gedeelte hebben we afscheid van elkaar genomen en zijn we ieder onze weg gegaan. Het zit erop. IK HEB HET GEHAALD en Gerald heeft namens de stichting een bedrag van bijna 40.000 euro kunnen overhandigen!!!!!!